GedichtenSalon

Op zondag 19 januari (14:00u) draag ik voor tijdens de Gedichtensalon van Theater ’t Kapelletje in Rotterdam. Net als Eddy Geerlings, Jacques Börger, Wout Oppenheim, Kurt Lourens en Erwin the Librarian mag ik voor even stadsdichter van Rotterdam spelen. Ik draag een gedicht voor dat ik schreef over een recente gebeurtenis in de stad die me raakte. Daarnaast lees ik een selectie uit mijn werk.

Waar: Theater ’t Kapelletje, Schiekade 45-47, Rotterdam
Wanneer: 19 januari, 14.00 tot 16.00 uur, zaal open om 13.30 uur
Entree: € 7,50, incl. consumptie
Reserveren

One Nights Dance: het gedicht

zie deze ruimte als een gesloten systeem
de dansers, techniek, het publiek
een eindig volume volgens de wetten
van de thermodynamica

pendelende benen precies geplaatst
herinneren ons eraan
dat energie nooit verloren gaat
slechts van gedaante verandert
van pulserende buik en armen
die los lijken van een lichaam
naar rood-roze hoofd

zie wat het betekent in cirkels te zoeken
te bewegen in bollingen, ronde vingers, handgebaren
die symbolieken met zich meedragen
Hamsa en mudra’s
weren kwaad, bouwen stabiliteit
maar juist symbolen van eigen hand
rennen aan ons voorbij

dit systeem is veranderlijk
we zoeken hier niet naar vaste grond
onder de voeten streven
geen evenwichtstoestand na want
wat op wielen staat circuleert beter

bedenk dat de meeste stroming onzichtbaar is
verstijving lijkt stil adem stokt terwijl
verborgen handen vanbinnen slepen, sleuren
je blauw en beurs achterlaten tot je rijkt
naar een redding even donker is
als de angst die je opjaagt

hier leggen wij onze quasistatische rituelen vast
die niet op gewijde grond maar
in clubs en technokelders leven
zelf de lampen neergezet fijne hoeken
gemaakt met warm licht en lieve geuren
dansen met schaduwen van onszelf
die blijven draaien als wij zijn gaan liggen

voor uw ogen bewogen zich stromen
verzamelde concentratie op de vlakke vloer
brengt altijd verhalen van ons samen

One Night’s Dance 2019

One Night’s Dance is een jaarlijks talentonwikkelingstraject van Dansateliers voor jonge choreografen. Elk jaar worden een aantal dichters gevraagd na afloop van de voorstelling te reflecteren op de stukken. Ik ben super trots dat ik dit jaar weer mee mag doen!

Op zaterdag 30 november (20:30), zondag 1 en 8 december (17:00) draag ik mijn reflectie voor na afloop van de voorstelling.

Kijk op de website van Dansateliers voor meer info. en tickets.

Mannen houden borden hoog

Fossielen laat je opgraven

Geschikt, ongeschikt, keta

Let’s kech

Keta kech

Tactisch braak plekje

‘s Avonds een vent, 100% rendement

Als ík het maar leuk heb

Waar is mijn bier

 

Meid trek je panty uit

Makreel eens langs

Maar bloed glijdt ook

Lowlands laat je kut zien

Taciturn

Zaterdag bezocht ik Festival Cement. Een theaterfestival in Den Bosch waar ik blij van word. Er zijn veel jonge makers te zien en gedurende het festival wordt er ook ingezet op talentontwikkeling voor mensen die achter de schermen werken.

Ik beland in de voorstelling Taciturn: een solo van Joey Schrauwen. Net als in twee van zijn eerdere voorstellingen speelt een door hem gemaakt object hierin de hoofdrol. Joey ontmoet zijn publiek vooraf aan de voorstelling en leidt ons de zaal in. Alleen een houten installatie in het midden en een grote spot rechts vooraan, hebben een plek op het podium. Na een kort schaduwspel betreed Joey de installatie. Het is een laag, houten podium van ongeveer een meter breed en een halve meter diep. Op beide korte zijden staat een paal met een ingeklapt rek. Denk aan een ouderwets traphek wanneer het helemaal is ingeklapt.

Lees verder “Taciturn”

Verhalen vertellen

Dit jaar mocht ik weer meedoen met One Night’s Dance: een jaarlijks project van Dansateliers waarin beginnende dansmakers in korte tijd een nieuw stuk maken. Vanwege het 25 jarig bestaan van Dansateliers werden daarnaast twee choreografieën hernomen uit eerdere edities van One Night’s Dance.

Ik schreef een poëtische reflectie op de choreografieën van de talenten Ellis van Veldhuizen, Sigrid Stigsdatter Mathiassen en Maria Sartzetaki en No Man Is An Island van Erik Kaiel. Op vrijdag 7 en zaterdag 8 december droeg ik de reflectie voor na de voorstelling. Net als vorig jaar was dit een ontzettend leuk en leerzaam project om aan mee te werken. Ik blijf me verwonderen over de associatieve kracht van moderne dans en de manier waarop dansers ons zonder woorden kunnen meeslepen in hun verhaal.

Lees verder “Verhalen vertellen”

Bird Sit

Ik zit naast de kinderduif
in onze stoelen van hout
gezekerd in koude aarde
kijken we over de haven
terwijl ze met haar rood omlijnde bil
een halsbandparkiet plet

Het gedicht was er al

De laatste lessen van de Poetry Academy naderen. Tijdens de lessen van Joost Baars spraken we over mystiek schrijven en welke invulling je daaraan kan geven. Als thuisopdracht voerden we gesprekken met de voorwerpen om ons heen. Ik sprak met een klok, de rommel om me heen en het badwater waarin ik lag. Je kan praten met alles. De pen of inkt waarmee je schrijft; de lijnen die je ermee trekt, de woorden die ze vormen, de toonhoogte van je stem die in gedachten meepraat.

Door die gesprekken aan te gaan geef je woorden en daarmee een representatie, verbinding, aan elementen die al lang in de wereld waren, maar je misschien nog nooit (zo) had gezien. Die representatie is niet dekkend, maar wel een benadering, een soort zoektocht. Dat kunnen wij. Dingen die er al zijn opmerken en op onze eigen manier benaderen, representeren. Op die manier laten we iets dat er al was op een nieuwe manier zien aan onszelf en aan anderen.

Ontvankelijk zijn, het (opnieuw) opmerken van elementen in de wereld en die elementen benaderen met je eigen tools – of dat nou woorden, lichaamsbewegingen, stroken van een kwast of heel andere uitingen zijn – is volgens mij creativiteit. Daarmee begrijp ik nu de uitspraak ‘het gedicht was er al, ik heb het alleen opgeschreven’.

Drieluik

Natuurgebied

Op links een tuin gesierd
met exotische, subtropische bomen
en planten voor de handel
het middelste huis kampt
met uit de hand gelopen
hippisch vermaak
rechter dak bedekt met panelen
die een sauna warmdraaien

een generatie terug
werd hier nog volop geboerd

 

Vergeten

Haast niemand weet
van de stenen bank achter het ven
namen van oorlogshelden
vergeten doordat Natuurmonumenten
de paden dichtgooide

het uitzicht daar is goed
voor een dag aan dromen

 

In kleur

Teruggekeerd staar ik naar mezelf
in de lange bomen aan de bosrand
zacht wuivend in de wind
verstoppen ze huisjes die niet meer
uit spaanders zijn opgetrokken
omlijsten open weide
die leest als kikkersnoepjes
met plukken CDA campagne

zuchten wind maken het gras
eenzaam dansend Noorderlicht

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑