mijn kleding wordt steeds misbegrepen
voor zusters tenue, dus
sluit ik het raam wanneer
buiten applaus klinkt
we verzamelen deze dagen
en stelen onze zinnen
als.je.niets.doet.dan.ben.je.er.niet
One Nights Dance: het gedicht
zie deze ruimte als een gesloten systeem
de dansers, techniek, het publiek
een eindig volume volgens de wetten
van de thermodynamica
pendelende benen precies geplaatst
herinneren ons eraan
dat energie nooit verloren gaat
slechts van gedaante verandert
van pulserende buik en armen
die los lijken van een lichaam
naar rood-roze hoofd
zie wat het betekent in cirkels te zoeken
te bewegen in bollingen, ronde vingers, handgebaren
die symbolieken met zich meedragen
Hamsa en mudra’s
weren kwaad, bouwen stabiliteit
maar juist symbolen van eigen hand
rennen aan ons voorbij
dit systeem is veranderlijk
we zoeken hier niet naar vaste grond
onder de voeten streven
geen evenwichtstoestand na want
wat op wielen staat circuleert beter
bedenk dat de meeste stroming onzichtbaar is
verstijving lijkt stil adem stokt terwijl
verborgen handen vanbinnen slepen, sleuren
je blauw en beurs achterlaten tot je rijkt
naar een redding even donker is
als de angst die je opjaagt
hier leggen wij onze quasistatische rituelen vast
die niet op gewijde grond maar
in clubs en technokelders leven
zelf de lampen neergezet fijne hoeken
gemaakt met warm licht en lieve geuren
dansen met schaduwen van onszelf
die blijven draaien als wij zijn gaan liggen
voor uw ogen bewogen zich stromen
verzamelde concentratie op de vlakke vloer
brengt altijd verhalen van ons samen
Mannen houden borden hoog
Fossielen laat je opgraven
Geschikt, ongeschikt, keta
Let’s kech
Keta kech
Tactisch braak plekje
‘s Avonds een vent, 100% rendement
Als ík het maar leuk heb
Waar is mijn bier
Meid trek je panty uit
Makreel eens langs
Maar bloed glijdt ook
Lowlands laat je kut zien
50e editie Paginagroots
Afgelopen zondag (12 mei 2019) bezocht ik Paginagroots: een Rotterdams podium voor jong talent op het gebied van proza, poëzie en spoken word. Toevallig was dit de 50e editie en daarmee ook de laatste die Derek Otte voor rekening nam als initiator, organisator en host.
Derek nam ons in woorden mee naar de allereerste editie van Paginagroots, destijds in Tarwewijk. Zijn moeder had wat flessen Freeway cola en borrelnootjes gehaald en hij rekende op zo’n veertig mensen aan publiek. Er stond tachtig man op de stoep. De kartonknutsels van de Rotterdamse skyline die dienst deden als decor vielen bij het slotapplaus uit elkaar. Uit de audiofragmenten waarop half literair Rotterdam Derek bedankte voor zijn inzet bleek hoeveel Paginagroots in de tussentijd heeft betekend voor de stad.
Weggooien is zonde
The juicy dragonfruit sparkles
on the tongue with a cool
aftertaste of ginger and mint
Created with the mysterious
damiana herb which enhances
male and female sexuality
Na zes jaar tergend traag
de zakjes één voor één
in water te dopen en
medeleuten voorzichtig
aanmoedigen datzelfde te doen
wacht eindelijk het laatste
envelopje in de doos
THT datum verloren met het karton
de gruwel van mint in drinken
afstand tot ons aller seksualiteit
frommelig en te fel papier
aanzicht van dampend neon-roze en
gematigd enthousiasme tot chakraleer
waren niet de voornaamste redenen
voor buitensporig theebehoud
BAR
vooruit de nacht in
nog even een met de wanden
door electrozompen
laag in frequentie
als in het halfduister
kleine mannen bloemen
van de muur
beginnen pulken
hoewel het boeket
nieuwe nachtvlinders aantrekt
vormen zich de eerste bressen
kelder is nog warm, lokt
licht uit de booth slaat stuk
tegen laag plafond
denken kan niet meer
dansen wel,
dampend in zware lucht, te druk
maar blij want elke stap opzij
nieuwe galm, nieuw geluid
niemand hoort het kraken
kieren langs de kanten
ondergronds gelden geen verboden
ademen we mantelpluimen en
duwen ether hoger dan kan tot
het barsten slaat
cement in onze nekken kruimt
klare hemel opent
Verhalen vertellen
Dit jaar mocht ik weer meedoen met One Night’s Dance: een jaarlijks project van Dansateliers waarin beginnende dansmakers in korte tijd een nieuw stuk maken. Vanwege het 25 jarig bestaan van Dansateliers werden daarnaast twee choreografieën hernomen uit eerdere edities van One Night’s Dance.
Ik schreef een poëtische reflectie op de choreografieën van de talenten Ellis van Veldhuizen, Sigrid Stigsdatter Mathiassen en Maria Sartzetaki en No Man Is An Island van Erik Kaiel. Op vrijdag 7 en zaterdag 8 december droeg ik de reflectie voor na de voorstelling. Net als vorig jaar was dit een ontzettend leuk en leerzaam project om aan mee te werken. Ik blijf me verwonderen over de associatieve kracht van moderne dans en de manier waarop dansers ons zonder woorden kunnen meeslepen in hun verhaal.
Blijven
In één van de lessen van de Poetry Academy kwam auteurschap aan bod. Wanneer is een gedicht van jou en kan je eigenlijk wel stellen dat een gedicht van iemand is? Als je uitgaat van het idee dat een gedicht al bestaat, zelfs vóór het geschreven is, is degene die het gedicht opschrijft dan wel de auteur te noemen? En wat gebeurt er met auteurschap als je een gedicht met meerdere mensen schrijft?
Het gedicht was er al
De laatste lessen van de Poetry Academy naderen. Tijdens de lessen van Joost Baars spraken we over mystiek schrijven en welke invulling je daaraan kan geven. Als thuisopdracht voerden we gesprekken met de voorwerpen om ons heen. Ik sprak met een klok, de rommel om me heen en het badwater waarin ik lag. Je kan praten met alles. De pen of inkt waarmee je schrijft; de lijnen die je ermee trekt, de woorden die ze vormen, de toonhoogte van je stem die in gedachten meepraat.
Door die gesprekken aan te gaan geef je woorden en daarmee een representatie, verbinding, aan elementen die al lang in de wereld waren, maar je misschien nog nooit (zo) had gezien. Die representatie is niet dekkend, maar wel een benadering, een soort zoektocht. Dat kunnen wij. Dingen die er al zijn opmerken en op onze eigen manier benaderen, representeren. Op die manier laten we iets dat er al was op een nieuwe manier zien aan onszelf en aan anderen.
Ontvankelijk zijn, het (opnieuw) opmerken van elementen in de wereld en die elementen benaderen met je eigen tools – of dat nou woorden, lichaamsbewegingen, stroken van een kwast of heel andere uitingen zijn – is volgens mij creativiteit. Daarmee begrijp ik nu de uitspraak ‘het gedicht was er al, ik heb het alleen opgeschreven’.
Drieluik
Natuurgebied
Op links een tuin gesierd
met exotische, subtropische bomen
en planten voor de handel
het middelste huis kampt
met uit de hand gelopen
hippisch vermaak
rechter dak bedekt met panelen
die een sauna warmdraaien
een generatie terug
werd hier nog volop geboerd
Vergeten
Haast niemand weet
van de stenen bank achter het ven
namen van oorlogshelden
vergeten doordat Natuurmonumenten
de paden dichtgooide
het uitzicht daar is goed
voor een dag aan dromen
In kleur
Teruggekeerd staar ik naar mezelf
in de lange bomen aan de bosrand
zacht wuivend in de wind
verstoppen ze huisjes die niet meer
uit spaanders zijn opgetrokken
omlijsten open weide
die leest als kikkersnoepjes
met plukken CDA campagne
zuchten wind maken het gras
eenzaam dansend Noorderlicht
Marjolein Roozen 