Toch kijken we over de rand van het luikgat
al maar een paar keer in een mensenleven.
Op de tweede verdieping, waar we slapen
met logeren, opent het boven de overloop
hoe dan ook gevolgd door punctie van
een eindeloze trap. Het is niet tot papa
aan het touw bij het peertje trekt en mij met
grote vingers boven zijn hoofd zwaait
dat ik met ingehouden adem om me heen
tuur. Er is hier weer helemaal niets.
Zo’n zestig jaar terug was in Tilburg meer dan 95% van de inwoners Katholiek. Vandaag zijn de kerken grotendeels leeg gelopen en zijn vele verschillende religies vertegenwoordigd. Toch blijft het katholicisme zichtbaar in de kieren van de stad. De Maria verering is daar een groot onderdeel van. Collectief BOG. liet dit vorig jaar zien zoals het al was in het Benoemproject #3. Ook bij het evenement ‘Maria Zingt’, waarin de oude garde bijeen komt om Marialiedjes te zingen, blijkt jaarlijks dat veel mensen de Madonna nog in gedachten hebben. Dit jaar werden ter ere van dit evenement ook gedichten geschreven en uitgegeven in een bundeltje. Ik schreef daarvoor een gedicht:
Lief Vrouwke
Sloffend door de stad
probeer ik je
in mijn denken te vangen.
De fluisterende straten
versta ik net niet.
Je bent te veel.
Elke steen. Elke Maria.
Marginalia van de straten.
Als ik nu
achter mij laat
schijnen er weer kaarsjes
in het hart van Brabant.
Maria nam je in haar op.
Net als al ons pottenpissers.
Misschien.
God wit.
p.s. Dit gedicht lees ik volgende zondag voor in ‘t Kappelletje in Rotterdam!
Tijdens mijn reis in Schotland viel me op dat begraafplaatsen daar niet enkel bedoeld zijn als plek ter nagedachtenis aan overledenen, maar vaak ook een attractie op zichzelf zijn. Ok, dit is niet het eerste land waar ik als toerist een begraafplaats bezocht, maar in Schotland met haar eindeloze ghost stories en eeuwenoude legenden zit er toch een extra wonderlijk tintje aan. Neem Greyfriars Kirkyard in Edinburgh: De meedogenloze geest van George Mackenzie schijnt hier rond te waren. Honderden bezoekers spreken van een agressieve poltergeist. Bovendien is het de begraafplaats waar de wereldberoemde Greyfriar’s Bobby jarenlang de wacht hield bij zijn overleden baasje; de grafgraver. Ook in Inverness is de begraafplaats beroemd. Net buiten het stadje ligt Fairy Hill. De locatie van een oude Schotse legende en, tegenwoordig, de laatste rustplaats van vele Highlanders.
Niet voor alle grafzerken is het dringen in de zomermaanden. In Fort Augustus lopen wandelroutes dwars door de verlaten begraafplaats, waardoor je de kans krijgt – misschien op wat onconventionele wijze – de geschiedenis van het plaatsje te proeven.
Het meest onder de indruk was ik van Necropolis: De begraafplaats bij de kathedraal van Glasgow. Een heuvel, uitkijkend over de stad, met een doolhof naar de top van de mooiste Victoriaanse graven dat uitkomt bij het John Knox monument. Ik schreef daar Necropolis.
Necropolis.
Ronk, tril en zoem
verstommen op
blijvende rust.
In groen en een enkele bloem
kriskras ik naar boven.
Families eten koeken op een muurtje,
een jongen vraagt zijn buddy om een vuurtje.
De zon worstelt
haar stralen
naar precies deze hectaren.
En we duiden Mackintosh massaal
in een wirwar van graven.
Een maandag in dodenstad.
Op 18 september a.s. draag ik dit, en een aantal andere gedichten voor in ‘t Kapelletje in Rotterdam. Helemaal gratis en voor niks, dus ben er bij!
Marjolein Roozen 