Drieluik

Natuurgebied

Op links een tuin gesierd
met exotische, subtropische bomen
en planten voor de handel
het middelste huis kampt
met uit de hand gelopen
hippisch vermaak
rechter dak bedekt met panelen
die een sauna warmdraaien

een generatie terug
werd hier nog volop geboerd

 

Vergeten

Haast niemand weet
van de stenen bank achter het ven
namen van oorlogshelden
vergeten doordat Natuurmonumenten
de paden dichtgooide

het uitzicht daar is goed
voor een dag aan dromen

 

In kleur

Teruggekeerd staar ik naar mezelf
in de lange bomen aan de bosrand
zacht wuivend in de wind
verstoppen ze huisjes die niet meer
uit spaanders zijn opgetrokken
omlijsten open weide
die leest als kikkersnoepjes
met plukken CDA campagne

zuchten wind maken het gras
eenzaam dansend Noorderlicht

Kwanta

zit achter het raam, drie hoog
ziet de mensen niet meer
hun mogelijkheden vervoeren geen haar
in haar lijf
mijmert een gedachte
rond lichtdeeltjes en tijd

One Night’s Dance

Deze week mocht ik meewerken aan een ontzettend leuk project: One Night’s Dance. Dit is een jaarlijks terugkerend project van Dansateliers waarin vijf getalenteerde, jonge choreografen binnen korte tijd een nieuw stuk maken van zo’n 10 minuten. De werken worden gedurende twee weken acht keer getoond in een voorstelling.

Naast de dansen maakten dit jaar een fotografe foto’s van de repetities, een beeldend kunstenaar twee werken geïnspireerd door de dansen en werden Lotte Vermeulen en ik beide gevraagd in gedicht op de werken te reageren. Woensdag was ik aanwezig bij de doorloop waarna ik in één dag het gedicht ‘Iets meer niemand zijn’ schreef. Daarna droeg ik het deze drie avonden na de voorstelling (inclusief de première) voor.

Lees verder “One Night’s Dance”

Ongehoord!

Afgelopen zondag was de uitreiking van de Rotterdamse dichtwedstrijd Ongehoord! Ik eindigde op de tweede plek met het gedicht ‘ 3025 AA tot 3026AN’. Super trots! Vandaag is mijn gedicht inclusief het juryrapport (jury o.l.v. Mark Boninsegna) gepubliceerd op de website van Wouter van Heiningen

 

3025 AA tot 3026 AN

Tandir, Dubai, Diam
Torino, Tai Wah,
Ri Htim, Kousar, Kasabi
Warung Rilah, El Aviva,

Het Pijpenhuis, Shaami Huis, Eethuis Marrakech,
Huisarts Stam & Stronkhorst,

Lebara, Lebara, Lebara,
Lebara, Lebara, Lebara, Lebara,

Polski, Portuguesa,
HAS, Salan, Driouch,
Marokko, Delfshaven,
Andalus,

Vinodol, Wokki, Wibra,
Lebriz, Etos, Caftar,

De grootste slok,
Zeezicht,
Sidonia, Aan Zet.

 

img_9221 (1)

Water

Stad was vol.
Met ellebogen werkten straten zich op tegen huizen.
Oorverdovend vergruizen van baksteen sloeg echoënd flat tegen flat.
Pogend hun groen te bewaken zogen parken zich vol
met bootcamps en bierfestivals.

Straatnaambordjes klampten zich vast
hun benarde positie bewakend, maar belandden
tevergeefs bedankt
in een steeg.

Roerloos lag water in haven
beraadde zich
en voor ze de volgende werd
pakte ze haar biezen
en vluchtte naar Oost-Groningen.

Dag lieve.

mijn tegel is drie vierkante m.
lang niet precies lang genoeg
pluizige bosjes bedden me in
de zomer kietelt mijn rug
in de winter mijn buik

voorzichtig peuter ik dan
met dunne, witte stralen
de kap van mijn kop

zonder kraken
til ik haar op een kier
en na jaren proberen
ontsnap ik van mijn zachte steen
spring ik zo de ruimte in

Vintage.

In april bracht Jacques van der Schans de bundel ‘Het Gezicht achter het Gedicht’ uit. Hij vroeg 23 dichters te schrijven over fotografie en maakte van de dichters een portret. Ik werd door Jacques benaderd om mee te werken aan dit project. Naast de bundel waarin zowel de gedichten als de foto’s te zien zijn, organiseerde hij een mooie expositie van de foto’s in Tilburg.

image-2017-05-03

 

Vintage. 

Een kort meisje beroert een anders stille
kamer. Met haar entrée wandelt een lichtstraal

door de kier van de deur en legt zich
over een heuphoge bijzettafel. Een enkele

fotolijst prijkt daar met zilveren rand op gehaakt
textiel. Het meisje staart met blauwe ogen,

maar dat doet niets voor de kleur. Zijn bewoner
lacht in zwart en wit, met strakke scheiding

in zijn glimmend haar. Zonder einde speurt
zij naar bevroren rimpels die ze zelf bedacht.

Er is niets buiten deze foto.
En de slecht belichte kamer doet de wereld

voor zoals die ooit was. In zwart en wit.
Dat hebben de camera’s destijds goed vastgelegd.

 

Amant.

naar Hans van Arp

ik wil alleen nog de dauw vermelden
die dagelijks het donker doopt met haar je ne sais quoi
geen schemerverschijnsel zo zacht

nog voor de wereld wakker werd
kleefde het gras aan mijn tenen
vulde ze mijn voeten
om vijf uur kledder vochtig

in de paarse waas van heide
hechtte ik mij ook aan haar
zuiver gemutst

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑