Taciturn

Zaterdag bezocht ik Festival Cement. Een theaterfestival in Den Bosch waar ik blij van word. Er zijn veel jonge makers te zien en gedurende het festival wordt er ook ingezet op talentontwikkeling voor mensen die achter de schermen werken.

Ik beland in de voorstelling Taciturn: een solo van Joey Schrauwen. Net als in twee van zijn eerdere voorstellingen speelt een door hem gemaakt object hierin de hoofdrol. Joey ontmoet zijn publiek vooraf aan de voorstelling en leidt ons de zaal in. Alleen een houten installatie in het midden en een grote spot rechts vooraan, hebben een plek op het podium. Na een kort schaduwspel betreed Joey de installatie. Het is een laag, houten podium van ongeveer een meter breed en een halve meter diep. Op beide korte zijden staat een paal met een ingeklapt rek. Denk aan een ouderwets traphek wanneer het helemaal is ingeklapt.

Lees verder “Taciturn”

Verhalen vertellen

Dit jaar mocht ik weer meedoen met One Night’s Dance: een jaarlijks project van Dansateliers waarin beginnende dansmakers in korte tijd een nieuw stuk maken. Vanwege het 25 jarig bestaan van Dansateliers werden daarnaast twee choreografieën hernomen uit eerdere edities van One Night’s Dance.

Ik schreef een poëtische reflectie op de choreografieën van de talenten Ellis van Veldhuizen, Sigrid Stigsdatter Mathiassen en Maria Sartzetaki en No Man Is An Island van Erik Kaiel. Op vrijdag 7 en zaterdag 8 december droeg ik de reflectie voor na de voorstelling. Net als vorig jaar was dit een ontzettend leuk en leerzaam project om aan mee te werken. Ik blijf me verwonderen over de associatieve kracht van moderne dans en de manier waarop dansers ons zonder woorden kunnen meeslepen in hun verhaal.

Lees verder “Verhalen vertellen”

One Night’s Dance

Deze week mocht ik meewerken aan een ontzettend leuk project: One Night’s Dance. Dit is een jaarlijks terugkerend project van Dansateliers waarin vijf getalenteerde, jonge choreografen binnen korte tijd een nieuw stuk maken van zo’n 10 minuten. De werken worden gedurende twee weken acht keer getoond in een voorstelling.

Naast de dansen maakten dit jaar een fotografe foto’s van de repetities, een beeldend kunstenaar twee werken geïnspireerd door de dansen en werden Lotte Vermeulen en ik beide gevraagd in gedicht op de werken te reageren. Woensdag was ik aanwezig bij de doorloop waarna ik in één dag het gedicht ‘Iets meer niemand zijn’ schreef. Daarna droeg ik het deze drie avonden na de voorstelling (inclusief de première) voor.

Lees verder “One Night’s Dance”

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑