50e editie Paginagroots

Afgelopen zondag (12 mei 2019) bezocht ik Paginagroots: een Rotterdams podium voor jong talent op het gebied van proza, poëzie en spoken word. Toevallig was dit de 50e editie en daarmee ook de laatste die Derek Otte voor rekening nam als initiator, organisator en host.

Derek nam ons in woorden mee naar de allereerste editie van Paginagroots, destijds in Tarwewijk. Zijn moeder had wat flessen Freeway cola en borrelnootjes gehaald en hij rekende op zo’n veertig mensen aan publiek. Er stond tachtig man op de stoep. De kartonknutsels van de Rotterdamse skyline die dienst deden als decor vielen bij het slotapplaus uit elkaar. Uit de audiofragmenten waarop half literair Rotterdam Derek bedankte voor zijn inzet bleek hoeveel Paginagroots in de tussentijd heeft betekend voor de stad.

Lees verder “50e editie Paginagroots” →

16 mei 2019 0

Taciturn

Zaterdag bezocht ik Festival Cement. Een theaterfestival in Den Bosch waar ik blij van word. Er zijn veel jonge makers te zien en gedurende het festival wordt er ook ingezet op talentontwikkeling voor mensen die achter de schermen werken.

Ik beland in de voorstelling Taciturn: een solo van Joey Schrauwen. Net als in twee van zijn eerdere voorstellingen speelt een door hem gemaakt object hierin de hoofdrol. Joey ontmoet zijn publiek vooraf aan de voorstelling en leidt ons de zaal in. Alleen een houten installatie in het midden en een grote spot rechts vooraan, hebben een plek op het podium. Na een kort schaduwspel betreed Joey de installatie. Het is een laag, houten podium van ongeveer een meter breed en een halve meter diep. Op beide korte zijden staat een paal met een ingeklapt rek. Denk aan een ouderwets traphek wanneer het helemaal is ingeklapt.

Lees verder “Taciturn” →

5 april 2019 0

Taaie oude vrijsters

Mijn lief heeft Noorse roots. Zijn moeder komt uit Harstad, een mooie stad aan het water, een eindje boven de poolcirkel. We gaan regelmatig naar Noorwegen en hopen er ooit te gaan wonen. Met die insteek volg ik Noorse les in de Sjømannskirken; het houten kerkje in het Euromast-park. Het is zó leuk om weer een nieuwe taal te leren. Noors is niet ontzettend moeilijk te leren voor Nederlanders. Het is een Germaanse taal en als je aardig Engels en Duits spreekt herken je veel woorden en voelen zinsopbouw en grammatica vrij natuurlijk.

Wat het vooral zo leuk maakt vind ik de culturele informatie die taal in zich draagt. Tijdens een les rond de sinterklaasperiode hadden we het over taaitaaipoppen, of zoals je in het Noors zegt: peppermøer. Onze docente vertelde dat het vroeger in Noorwegen gebruikelijk was dat vrouwen een dame van peperkoek kregen wanneer ze dertig werden en vrijgezel waren. Het woord peppermø is de vrouwelijke variant van peppersvenn. Zo werd vroeger een ongetrouwde, rondreizende kruidenhandelaar genoemd. De Nederlandse vertalling van peppermø is ‘oude vrijster’. Daarop wist een van mijn klasgenoten te vertellen dat je een (vrouwelijke) taaitaaipop in het Nederlands ook wel ‘oude vrijster’ noemt.

Lees verder “Taaie oude vrijsters” →

14 februari 2019 2

Verhalen vertellen

Dit jaar mocht ik weer meedoen met One Night’s Dance: een jaarlijks project van Dansateliers waarin beginnende dansmakers in korte tijd een nieuw stuk maken. Vanwege het 25 jarig bestaan van Dansateliers werden daarnaast twee choreografieën hernomen uit eerdere edities van One Night’s Dance.

Ik schreef een poëtische reflectie op de choreografieën van de talenten Ellis van Veldhuizen, Sigrid Stigsdatter Mathiassen en Maria Sartzetaki en No Man Is An Island van Erik Kaiel. Op vrijdag 7 en zaterdag 8 december droeg ik de reflectie voor na de voorstelling. Net als vorig jaar was dit een ontzettend leuk en leerzaam project om aan mee te werken. Ik blijf me verwonderen over de associatieve kracht van moderne dans en de manier waarop dansers ons zonder woorden kunnen meeslepen in hun verhaal.

Lees verder “Verhalen vertellen” →

9 december 2018 0

Blijven

In één van de lessen van de Poetry Academy kwam auteurschap aan bod. Wanneer is een gedicht van jou en kan je eigenlijk wel stellen dat een gedicht van iemand is? Als je uitgaat van het idee dat een gedicht al bestaat, zelfs vóór het geschreven is, is degene die het gedicht opschrijft dan wel de auteur te noemen? En wat gebeurt er met auteurschap als je een gedicht met meerdere mensen schrijft?

Lees verder “Blijven” →

2 december 2018 0

Tweedehands kleding Rotterdam

Ergens in de loop van de afgelopen jaren ben ik totaal gevallen voor tweedehands kleding. Ik genoot altijd al van tweedehands spullen en vond het heerlijk om in vage winkels door stoffige kledingrekken te snuffelen, opzoek naar stiekeme pareltjes. Toen ik een paar jaar terug The True Cost zag, ging er echt een knop om. Deze documentaire van regisseur Andrew Morgan uit 2015 toont de grote impact die fast fashion ketens zoals Primark en H&M hebben op milieu en mens. Vanaf dat moment besloot ik mijn best te doen tweedehandse of duurzaam geproduceerde kleding te kopen.

Lees verder “Tweedehands kleding Rotterdam” →

21 november 2018 0

Het gedicht was er al

De laatste lessen van de Poetry Academy naderen. Tijdens de lessen van Joost Baars spraken we over mystiek schrijven en welke invulling je daaraan kan geven. Als thuisopdracht voerden we gesprekken met de voorwerpen om ons heen. Ik sprak met een klok, de rommel om me heen en het badwater waarin ik lag. Je kan praten met alles. De pen of inkt waarmee je schrijft; de lijnen die je ermee trekt, de woorden die ze vormen, de toonhoogte van je stem die in gedachten meepraat.

Door die gesprekken aan te gaan geef je woorden en daarmee een representatie, verbinding, aan elementen die al lang in de wereld waren, maar je misschien nog nooit (zo) had gezien. Die representatie is niet dekkend, maar wel een benadering, een soort zoektocht. Dat kunnen wij. Dingen die er al zijn opmerken en op onze eigen manier benaderen, representeren. Op die manier laten we iets dat er al was op een nieuwe manier zien aan onszelf en aan anderen.

Ontvankelijk zijn, het (opnieuw) opmerken van elementen in de wereld en die elementen benaderen met je eigen tools – of dat nou woorden, lichaamsbewegingen, stroken van een kwast of heel andere uitingen zijn – is volgens mij creativiteit. Daarmee begrijp ik nu de uitspraak ‘het gedicht was er al, ik heb het alleen opgeschreven’.

9 november 2018 0

Radicalizing the local

Gisteren volgde ik een Thursday Night Workshop van Jeanne van Heeswijk in Het Nieuwe Instituut. Jeanne is kunstenaar en werkt in het gebied van social design. Door zich te verdiepen in- en onderdeel te worden van verschillende communities, maakt ze groepen ervan bewust dat zij zélf hun relaties, omgeving en toekomst kunnen creëren.

De workshop was een mini-versie van Jeanne’s ‘Training for the not yet’. Een training die normaalgesproken een week kan duren en wij in een kleine twee uur doorvlogen. Jeanne liet ons nadenken over welke plekken, idealen en ‘tekortkomingen’ onderdeel van ons zijn. Bij het benoemen van deze belongings gooiden we een bol wol over – telkens in een andere kleur. Zo ontstond er langzaam een netwerk tussen de deelnemers. Een netwerk dat we later uitbreidden door te zoeken naar connecties tussen onze belongings.

Lees verder “Radicalizing the local” →

21 september 2018 0

One Night’s Dance

Deze week mocht ik meewerken aan een ontzettend leuk project: One Night’s Dance. Dit is een jaarlijks terugkerend project van Dansateliers waarin vijf getalenteerde, jonge choreografen binnen korte tijd een nieuw stuk maken van zo’n 10 minuten. De werken worden gedurende twee weken acht keer getoond in een voorstelling.

Naast de dansen maakten dit jaar een fotografe foto’s van de repetities, een beeldend kunstenaar twee werken geïnspireerd door de dansen en werden Lotte Vermeulen en ik beide gevraagd in gedicht op de werken te reageren. Woensdag was ik aanwezig bij de doorloop waarna ik in één dag het gedicht ‘Iets meer niemand zijn’ schreef. Daarna droeg ik het deze drie avonden na de voorstelling (inclusief de première) voor.

Lees verder “One Night’s Dance” →

10 december 2017 0

Plastic Tasjes Mania

Vandaag verscheen een gastcolumn van mijn hand op de website van De Jonge Idealist. Klik hier voor de originele post. De Jonge Idealist is een initiatief van mijn vriendin Annemiek Lely: Een medium voor discussie onder jongeren over het streven naar een betere wereld.

Ik ga meestal naar de Jumbo. Groot assortiment, praktisch om de hoek en – waarschijnlijk alleen in mijn beeldvorming – net iets goedkoper dan de AH. Gezien diners vooruit plannen niet in mijn systeem zit, kom ik er nogal vaak. Ik stoor me telkens weer mateloos aan de plastic zakjes waarin Jumbo de groenten verpakt. Daarbij kijk ik er ook raar van op dat je je appels nog steeds in een kosteloos plastic tasje mag doen om af te wegen. Is het gratis verstrekken van plastic tasjes niet verboden sinds 1 januari 2016?

Voor iedereen die zich deze dingen bij het doen van zijn dagelijkse boodschappen ook afvraagt, allereerst de reactie van Jumbo op het zakje om jouw paprika:

“Voor bepaalde soorten groenten en fruit geldt dat ze verpakt minder beschadigen en langer vers blijven. In sommige gevallen, bijvoorbeeld als meerdere varianten van hetzelfde product verkocht worden, is verpakken de beste optie om te kunnen etiketteren.”

Ok. Waarom verpakt de marktkoopman dan zelden zijn groenten? En de natuurwinkel aan de overkant helemaal niet? Met mijn magere kennis over dit onderwerp denk ik dat het allemaal te maken heeft met al dan niet lokaal inkopen. Ik vraag me af waar Jumbo zijn fruit en groente inkoopt…

Wat betreft de tasjes; het verbod is enkel van toepassing op plastic tasjes die worden verstrekt bij het afreken moment. Zolang je tasjes eerder in het winkelproces aan klanten toestopt is er dus eigenlijk niets aan de hand. Lang leve de plastic soep in onze oceaan.

Ik wil jullie graag wijzen op hoe het ook kan. Een initiatief dat in Groningen, Leiden en Utrecht al een poos een feit is: De verpakkingsvrije winkel. Je neemt gewoon je eigen potjes mee, of koopt ze daar, weegt deze vooraf aan het vullen en rekent daarna de inhoud af. Voor groenten zijn er recyclebare tasjes van een soort jute.

Naast het licht negeren van teleurstelling in mezelf omdat ik even goed een verpakte aubergine in mijn mandje stop wanneer de nood nog niet eens echt hoog is en het radicaal niet in een plastic tasje doen van mijn twee avocado’s en drie rode pepers, heeft deze zakjes waanzin weinig effect op mijn leven. Maar daar komt verandering in. Ik doe het niet meer, geen overbodig plastic meer op deze aardbol door Marjolein. Vanaf nu koop ik mijn groenten en fruit op de markt of een natuurvoeding winkel. Het gaat in alle steden nog niet even goed met de verpakkingsvrije winkels, maar ik ben ervan overtuigd dat dit in Rotterdam en Amsterdam wel kan. Ik ben er bij.

19 september 2016 0