Taciturn

Zaterdag bezocht ik Festival Cement. Een theaterfestival in Den Bosch waar ik blij van word. Er zijn veel jonge makers te zien en gedurende het festival wordt er ook ingezet op talentontwikkeling voor mensen die achter de schermen werken.

Ik beland in de voorstelling Taciturn: een solo van Joey Schrauwen. Net als in twee van zijn eerdere voorstellingen speelt een door hem gemaakt object hierin de hoofdrol. Joey ontmoet zijn publiek vooraf aan de voorstelling en leidt ons de zaal in. Alleen een houten installatie in het midden en een grote spot rechts vooraan, hebben een plek op het podium. Na een kort schaduwspel betreed Joey de installatie. Het is een laag, houten podium van ongeveer een meter breed en een halve meter diep. Op beide korte zijden staat een paal met een ingeklapt rek. Denk aan een ouderwets traphek wanneer het helemaal is ingeklapt.

Het wordt volledig donker, tot op de rechterpaal een klein lampje aangaat. Joey laat zijn handen, lichaam kennismaken met het houten gevaarte, beweegt de palen wat en neemt ze steeds zekerder in de hand. Als schipper op een roeiboot bedient hij zijn wereld. Zijn armen rijken als harmonica’s in alle richtingen en afstanden. Hoe meer druk hij uitoefent, hoe verder hij rijkt. In het leunwerk dat volgt vullen wij in wat hij creëert.

Er leunt en buigt, kreunt wat. Een ongelijke strekking valt terug in evenwicht. We willen allemaal vanuit onze tenen geven, maar soms heb je er even de kracht niet voor. Buigt het nog terug of schiet je door. Hij roeit, roeit, rijkt en wij hangen in het halflicht gevangen in de vouwpoort van zijn langgerekte vingers.

De armen bewegen afzonderlijk, maar een enkele keer is er een botsing. Een kleine aanraking, of bij verre strekking een ontmoeting met de trekkenwand. Tegen het einde van het stuk haakt de linkerarm zich stevig vast in de rechter. Met zachte hand volgt Joey zijn protheses naar de knoop. Duwen en wrikken mag niet baten en het overwicht maakt zelfs dat de installatie kiept, hij van zijn eiland wordt gegooid. Een prachtig einde van een wereld die zijn creator niet langer nodig heeft.

Ik was op Cement om de voorstelling Engel te zien. Daarover schrijf ik een gedicht, waarover later meer.