Verhalen vertellen

Dit jaar mocht ik weer meedoen met One Night’s Dance: een jaarlijks project van Dansateliers waarin beginnende dansmakers in korte tijd een nieuw stuk maken. Vanwege het 25 jarig bestaan van Dansateliers werden daarnaast twee choreografieën hernomen uit eerdere edities van One Night’s Dance.

Ik schreef een poëtische reflectie op de choreografieën van de talenten Ellis van Veldhuizen, Sigrid Stigsdatter Mathiassen en Maria Sartzetaki en No Man Is An Island van Erik Kaiel. Op vrijdag 7 en zaterdag 8 december droeg ik de reflectie voor na de voorstelling. Net als vorig jaar was dit een ontzettend leuk en leerzaam project om aan mee te werken. Ik blijf me verwonderen over de associatieve kracht van moderne dans en de manier waarop dansers ons zonder woorden kunnen meeslepen in hun verhaal.

One Night’s Dance

Hoe ogen en armen, lichamen ons meeslepen. Verhaal in en uit vertellen ze ons zonder wat te zeggen. Verhaal in en uit vinden we hen in benen, plaatsing, licht.

Eerste verhaal

licht geeft nooit mee, schept
de kaders van een eenzame dans
het hokje waarin wij jou zien

niets dan armen om achter te schuilen
behalve de gladde spieren van je rug
die zijn sterk genoeg
om onze blikken te dragen

samen vormen we je lijf
tot jouw licht net zo schijnt
shine baby, shine!
houd die schijn omhoog

wanneer de muziek wegvalt
spiegelen wij ons aan de moed
die jij voorschaduwt

Tweede verhaal

zaaien zonder stoppen
heen en weer tot
reikwijdte groeit in
vlak, volume, drift
Monsanto style

zaaien
tot het heiligste land bedekt is
alles moet eerst gezaaid
dan pas in gang gezet

dolend in de rondte zonder
richting, bestemming
vrije kopieën van elkaars bestaan
grijpen bij toeval in elkaar
vallen daarbij uiteen

creëren is vernietigen
en doen alsof je neus bloed

Derde verhaal

niets te zeggen
door jou niet
door het fluweel niet
door het publiek niet
door niemand niet

dat de zwarte stof rond je lijf danst
verraad een groeiende hartslag
beat-beat-beat
in controle leef je geluid
steeds harder, sneller
dat mooie lichaam bonkt
beat-beat-beat
breekt tot manie, verbrokkelt en
verliest meer dan deze paniek

nieuw ritme houdt je recht
nauwkeurig gebouwd maar
zoveel zonder gevoel
je doet mee, een beetje
danst ietwat, hinkelt

springt maar door
lang nadat
het donker wordt
we alleen nog het exit bord zien

Vierde verhaal

we bouwen onszelf op
elkaar:
gebruiken de ruggen van oma’s
om te rusten
vaders’ arm een uitkijkpost
verwachten contragewicht
van de liefde
vrienden als steunpunt

onmiskenbaar voortgebracht
een klus voor reuzen

voelen ons veilig vlijend
tegen hen aan
onder hen door
zoeken eigen ritme, beweging
hoe ver zit de rek erin

als het evenwicht gevonden is
ontwaakt de reus uit eeuwige slaap
richt zich op
traag, stroef, geliefd
en we rechten onszelf en staan
op vervlogen schouders

 

De reflectie komt natuurlijk het best tot zijn recht in combinatie met de dansen. Om een idee te geven van het samenspel dat ontstaat voeg ik hier de video van No Man Is An Island toe, van Erik Kaiel. Dit prachtige werk maakte hij tijdens de eerste versie van One Night’s Dance, zo’n 12 jaar geleden. Sindsdien was het meer dan 500 keer te zien over de hele wereld. Deze choreografie correspondeert met ‘Vierde verhaal’ uit het gedicht. Het is een heel andere ervaring om het werk live te zien, maar de video geeft een goede indruk.