Een poosje terug (8 oktober j.l.) was ik bij de Woordnacht in Rotterdam. Ik had me aangemeld als vrijwilliger en had het geluk te worden ingedeeld als artiestenbegeleidster van Kristien Hemmerechts. Aangezien zij betrokken was bij twee programma onderdelen in dezelfde zaal letterlijk náást de artiestenruimte en ze een meer dan gemiddeld intelligent persoon is, was mijn taak niet zwaar.
Mevrouw Hemmerechts gaf de Anna Blamanlezing 2016 met de titel ‘Hoe creatief schrijven de wereld kan redden’. Ze vertelde over haar eigen ervaringen als docente creatief schrijven en hoe moeilijk haar studenten het soms vinden zich in te leven in een ander: “Wie workshops creatief schrijven geeft, wordt geconfronteerd met de neiging van mensen om het vooral over zichzelf en hun gevoelens te hebben en het jammerlijke onvermogen om zich in te leven in de situatie van iemand anders.” Tijdens haar lezing bedacht ik dat mijn schrijven inderdaad voor 90% gaat over mijn eigen belevingen, eigen gevoelens en overige innerlijke rotzooi. Treffend. En dat terwijl ik de week daarop (afgelopen zaterdag) zélf aan een cursus creatief schrijven zou beginnen.
Ok, het heet Schrijftraining, maar op de website van de schrijversvakschool staat toch dat ‘onze creatieve durf wordt aangeboord’ en in de eerste les schreef ik over zowel Hiroshima, als de Nijmeegse vierdaagse, de nadelen van het leven als bestek en een uil die bang is voor zijn eigen voeten. Best creatief. Tot onze eerste huiswerkopdracht ten tafel kwam: Schrijf over de omgeving van een man die telefonisch te horen krijgt dat zijn zoon ongeneeslijk ziek is. … Juices not so much flowing.. Ik blijk een jammerlijk 90’s kind.
Marjolein Roozen 
Geef een reactie